Reklama
Reklama
Mieczysław Czerniawski, Katarzyna Jarząbek i Jacek Krupiński – to tegoroczni zwycięzcy konkursu w zbieraniu grzybów podczas Wielbarskiego Grzybowania. Co ciekawe cała trójka zajęła pierwsze miejsce ex aequo, przy czym tegorocznym kryterium nie była ilość, ale... najmniejszy znaleziony grzyb. Elżbieta Gut wygrała rywalizację w odśmiecaniu lasu. Przez kilka godzin dźwigała ciężki drut, prawdopodobnie od wnyków, który znalazła w lesie.
- Co roku staramy się urozmaicić nasz konkurs i wymyślamy różne kategorie rywalizacji – mówi Justyna Matłoch ze Stowarzyszania Miłośników Ziemi Wielbarksiej. - W tym roku rywalizowaliśmy w kategorii na najmniejszego zebranego grzyba. Uczestnicy grzybobrania nie wiedzieli jednak o tym.
Do grzybowego konkursu stanęło 48 osób. Specjalnym autobusem zostali wywiezieni w las.
Elżbieta Gut cztery lata temu podczas jednego z wyjść do lasu zebrała 70 kg podgrzybków.
- To mój życiowy rekord – śmieje się. - Było to w lesie w okolicy Kucborka. W tym samym roku wspólnie z mężem, z jednej wyprawy do lasu przynieśliśmy 84 kg grzybów. Siedziały, jakby ktoś je posiał. Pierwsze grzybki zbieram zawsze dla siebie, w słoiki. Nadmiar idzie na sprzedaż.
Co jest gwarancją obfitych łowów w grzybowym lasie? - pytamy panią Elżbietę.
- Myślę, że przede wszystkim trzeba znać miejsca. Trzeba wiedzieć, jak chodzić. Kiedyś mówiło się, że grzyby zawsze rosną przy drogach. Ale to też nie jest prawdą, bo teraz w lesie są przecinki i w tych miejscach naprawdę można trafić mnóstwo grzybów. W tym roku mówią, że w okolicy Wielbarka jest dużo grzybów, ale według mnie to nie jest prawda. Ja mieszkam przy ulicy prowadzącej na Kucbork w Wielbarku i tam grzybów nie ma. Bardzo cieszyłam się, jak wysadzili dziś nas w tym miejscu Przeździęk – Róklas, bo wiedziałem, że tam może coś być. Mój brat tam często jeździ teraz i grzyby znajdował. Do grzybobrania nie można się przygotować. To wiedza z dziada pradziada i szczęście. Dziś szłam pasmem brzózek, bo mój brat był tydzień temu w takim miejscu i cale wiadro osaków przywiózł, a ja dziś tyle przeszłam i nie znalazłam nawet jednego. Myślę, że w tym czasie suszy znalezienie grzybów to po prostu szczęście.
Reklama
Z kolei Andrzej Mieszała z Sasku Wielkiego z grzybobrania wrócił z rogiem jelenia.
- Grzybów niewiele, ale za to mam taką zdobycz – śmieje się. - Leżał przy drodze, między lasami, aż dziw, że nikt wcześniej go nie znalazł.
Wszyscy grzybiarze otrzymali nagrody od organizatorów. Największa była radość na twarzy grzybiarzy, którzy po powrocie z lasu chwalili się swoimi zdobyczami przy wielbarskiej zupie grzybowej.
Szczęście, o którym wspominała Elżbieta Gut, niektórym dopisało szczególnie.
Z leśnej wyprawy ze sporym koszem grzybów i ogromnym siedzunem sosnowym wrócił Jan Bladosz z Wielbarka. Zawodowo to pracownik miejscowego zakładu komunalnego.
- Dbamy o czystość naszego pięknego miasta - śmieje się. - Przy okazji pozdrawiam całe szefostwo i kolegów z pracy – dodaje.
Jak długo zbiera pan grzyby?
Od dziecka. Podglądałem rodziców, dziadków. Najważniejsze to znać lasy. Dziś są one nieco poprzecinane, trzeba uważać, aby się nie zgubić. Poczucie bezpieczeństwa pomaga w spokojnym wypatrywaniu grzybów.
W tym roku są grzyby?
Reklama
Proszę spojrzeć na mój kosz. Według mnie są. Kto chce i potrafi - znajdzie. Jakiś czas temu był ogromny wysyp kurek.
Zbieranie grzybów jest bezpieczne?
Pyta pan o przebywanie w lesie, czy o same grzyby?
O grzyby.
Podstawowa zasada. Zbieramy tylko te grzyby, które znamy. Wówczas jest to bezpieczne. Nie ma co ryzykować zdrowia swojego i innych. Nie znamy grzyba, nie wrzucamy go do kosza.
Dzisiejsza największa pana zdobycz zajmuje niemal pół tego dużego kosza, co to za grzyb?
Różnie na niego mówią. Książkowo to siedzuń sosnowy, ale ma też inne nazwy. Jedna z nich to szmaciak. Do 2005 roku był jeszcze pod ochroną. Rośnie głównie w lasach świerkowych i tam go dziś znalazłem.
Wygląda dziwnie i imponująco, co można z niego zrobić?
(śmiech). Idealnie nadaje się do jajeczniczki. Można z niego zrobić też flaczki. Doskonale smakuje też smażony na maśle z czosnkiem jedynie. Ma taki orzechowy posmak. Warto spróbować.
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
40 lat w samorządzie czyli zero wytworzonej wartości przez całe życie. Rzeczywiście jest czego gratulować
Dobre
2025-10-21 16:18:12
już sie nie wroci, teraz jedno dziecko i psiecko. może 2, 3 wnuki albo żadnego. po co robić dzieci na wojne????
Marcel
2025-10-21 11:49:30
Mnie się zawsze wydawało, że lekarze szpitalni, ale i nie tylko, maja przeszkolenie wojskowe. Chociaż wiadomo, że pole walki się zmienia, o czym świadczą doniesienia lekarzy działających na Ukrainie. Ale to wszystko dobrze. Tylko co z pacjentami cywilnymi? W zasadzie wiadomo, co nas czeka. Szpital w Szczytnie jest wzbogacany o różnego rodzaju sprzęt i możliwości (tomografy, rezonanse, oddział rehabilitacji). Tylko czy będzie to dostępne dla mieszkańca powiatu. Bo to może tylko pod kątem operacji \"W\"? No proszę, aby ktoś na to pytanie odpowiedział. Czy to ma być tylko lazaret? Ja wojsku nic nie żałuję, ale cywile, jako zaplecze wojska też muszą mieć jakieś zabezpieczenie...
Taki sobie czytelnik
2025-10-20 20:29:59
Ale o co chodzi z tym szyldem? Bo nie rozumiem. Czy coś się zmieniło?
Zdumiony
2025-10-20 19:17:13
Nareszcie ktoś pomyślał!
Marek
2025-10-20 16:38:45
Takie chwile co dodają wiary w drugiego człowieka.
kozaostra
2025-10-20 13:47:28
Uśmiechamy się\"...cóż szkodzi obiecać\"
Nikoś
2025-10-20 08:28:36
Będą tam pochowani tzw Kolumbowie...
Jan
2025-10-19 11:40:05
A pedagog szkolny co robi, śpi?
Tomasz
2025-10-19 10:18:26
Pań Stefan Ochman to niech lepiej przywrócić swiatlo w godzinach porannych w centrum miasta bo jakoś nikt o tym nie pisze tylko sztuczne lansiki
Kamil
2025-10-18 08:16:50