Reklama
Reklama
Tak to już bywa, że nasze potrzeby i oczekiwania od życia przerastają często nasze możliwości finansowe. Staramy się zarabiać na chleb i nie tylko, czyli na nasze podstawowe życiowe potrzeby, ale mamy jeszcze zachcianki, plany, marzenia i potrzeby wyższego rzędu, a wszystko to kosztuje. Pismo Święte uczy nas jednak, żebyśmy poprzestawali na tym, co mamy i mogli się tym cieszyć, wszak „pobożność jest prawdziwym zyskiem, jeżeli łączy się z umiarem (…). Jeśli więc mamy strawę i odzienie, przyjmijmy to z zadowoleniem” – jak pisał Apostoł Paweł (2 Tym 6,6 i 8).
Żyjemy jednak w epoce obfitości dóbr wszelkiego rodzaju, zapomnieliśmy już o tym, czym jest niedostatek żywności oraz innych dóbr konsumpcyjnych. Wszystkiego mamy aż w nadmiarze w sklepach, magazynach, hurtowniach i wszystko możemy kupić sobie bez większych trudności, nawet na telefoniczne zamówienie.
Problem jednak w tym, że nie na wszystko nas stać, a jeśli do tego inni mają więcej od nas, niełatwo poprzestać na tym, co mamy. Chcemy innym dorównać lub ich nawet przegonić. Dlatego też pożyczanie pieniędzy od innych znane jest od tysiącleci, a z pożyczaniem łączy się również kwestia oddawania pożyczek i spłacania zaciągniętych długów.
Pamiętam czasy, kiedy systemy bankowe nie były tak rozwinięte, nie było wtedy bankomatów i kart kredytowych. Oczywiście, że ludzie brali pożyczki w bankach, szczególnie hipoteczne, bo przystępowali do budowy własnego domu i potem przez wiele lat spłacali je co miesiąc.
Dawniej ludzie dość często pożyczali pieniądze od innych ludzi – członków rodziny czy przyjaciół. Bez procentu bankowego, bez żadnych umów czy spisanych aktów notarialnych. Ludzie chyba bardziej niż dzisiaj ufali sobie, co nie znaczy wcale, że wszyscy i w terminie spłacali zaciągnięte pożyczki. To, czy ktoś wywiązywał się z tych obowiązków, czy też zwlekał ze spłatą albo wręcz nie oddawał i przez to krzywdził tego, kto mu pożyczył, zależało od zwyczajnej ludzkiej uczciwości, szacunku do danego słowa, że oddam i zwrócę w terminie, i co do grosza. Nie każdy taką uczciwość i moralność posiadał, stąd zdarzały się ewidentne nieuczciwości, bo łatwo jest pożyczyć, ale o wiele trudniej oddać.
Reklama
Dziś nie mówimy zbyt często o pożyczkach od innych ludzi, lecz mówimy o kredytach zaciąganych w bankach, o nadużywaniu kart kredytowych i debetów, bo tak łatwo pójść do bankomatu i wyciągnąć potrzebną sumę, lub skusić się na chwilówkę. Trzeba to jednak później spłacić, a żaden bank nie okaże sentymentów i nie będzie czekał cierpliwie, lecz jeszcze dorzuci odsetki za zwłokę. Wtedy łatwo wpaść w spiralę kredytową i życiowe nieszczęście gotowe.
Kiedy ludzie pożyczali pieniądze od innych, zdarzało się czasem co innego. Otóż bywało, że ten kto pożyczył, wpadał w takie życiowe kłopoty, że nie był w stanie – mimo szczerych chęci – spłacić swojego długu. Prosił więc pożyczkodawcę o wykazanie cierpliwości i przedłużenie terminu spłaty, na co ten musiał się zgodzić i czekać cierpliwie.
Kiedy jednak sytuacja człowieka, który pożyczył, nie poprawiała się bądź w jego życiu zaszły dodatkowe, trudne okoliczności, wtedy pożyczkodawca czasem okazywał wspaniałomyślność i umarzał zaciągnięty u niego dług. Łatwo się domyślić, jaką wdzięczność musiał czuć człowiek, któremu ktoś darował dalsze spłaty.
W jednej ze swoich przypowieści sam Pan Jezus mówił o kimś, kto darował jednemu większy dług, a drugiemu mniejszy i zapytał faryzeusza Szymona: Jak myślisz, który z tych dwóch będzie go bardziej miłował? Padła słuszna odpowiedź: Ten, któremu więcej umorzył (Ew. Łukasza 7,41-43). Co Jezus chciał powiedzieć i czego nauczyć faryzeusza, który zaprosił Go do domu na posiłek?
Reklama
Otóż zjawiła się tam pewna grzeszna kobieta, która siadła u stóp Jezusa, rozpłakała się, otarła włosami łzy spadające na stopy Jezusa i całowała je z czułością, namaszczając olejkiem. Dlaczego tak się zachowała? Otóż dlatego, że Jezus przebaczył jej wiele grzechów, więc w tak szczególny sposób okazała Mu swoją wdzięczność i miłość. Faryzeusz tymczasem potraktował Jezusa w mniej troskliwy sposób, bo widział w Nim tylko człowieka, nawet nie proroka, a ponieważ sam czuł się święty i sprawiedliwy, więc uważał, że Pan Bóg nie miał zbyt wielu okazji, by mu cokolwiek wybaczyć. Dlatego nie miłował Jezusa tak, jak ta kobieta. Usłyszał więc od Nauczyciela: „Mocno Mnie pokochała, bo przebaczono jej wiele grzechów. Komu mało się przebacza, słabo kocha” (Ew. Łuk 7,47).
Mamy więc tutaj ważną duchową lekcję: każdy z nas potrafi na tyle kochać Zbawiciela, na ile ma świadomość, że Jezus tak wiele mu darował, czyli przebaczył! Taką świadomość nosi w sercu tylko ten, kto potrafi nazwać swoje grzechy po imieniu, a potem idzie do Jezusa po przebaczenie. Otrzymując darowanie win, będziesz czuć wielką wdzięczność do Jezusa, która przerodzi się niekłamaną miłość do Niego. Trzeba jednak wiary, że On może tego dokonać w twoim życiu, a kiedy to się stanie, wtedy usłyszysz, jak ta kobieta: „Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju” (Ew. Łuk 7,50).
Andrzej Seweryn
andrzej.seweryn@gmail.com
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Szanowna Redakcjo! Mieszkańcy Gminy Dźwierzuty, wspierający uczciwość aktualnego wójta, pana Dariusza Tymińskiego, pragną poznać imiona i nazwiska osób i merytoryczną podstawę ich rzekomego niezadowolenia. Powyższy artykuł wykazał jedynie daleko idące szykany, a to już podlega pod paragraf. Pan Tymiński piastuje stanowisko wójta, więc jest osobą publiczną. Zostało naruszone jego dobro osobowe uczciwego człowieka. Czekamy na dalszy ciąg dywagacji.
Wiesława Kowalewska
2024-11-23 13:26:27
Jak wielu ojców ma ten sukces????
Tytus
2024-11-23 09:07:21
Czyżby Wójt zaczął zrywać się z paska?
Mieszkaniec
2024-11-22 20:35:39
Przecież to proste zatrzymać się rozejrzeć i przejechać nie zatrzymasz się to cię zdmuchnie z torów a jak są światła to jest super i pewno jest znak stop który większość olewa
Wąski
2024-11-22 19:52:26
I to się liczy, przynajmniej część młodych zostanie
Gość
2024-11-22 14:48:55
Poza tym dobre drogi dają impuls do rozwoju miast.
Gabi
2024-11-22 14:45:17
Art. 261 Dz. U Prawo wodne obowiązujące w Polsce. Wszystkie grunty wodne morza, rzek, jezior stanowią własność Skarbu Państwa, a w tym pas służebności publicznej obowiązuje od lat x do dzisiaj. Posunięcie bardzo sprytne, lecz niezbyt kulturalne i inteligentne. Zapewne amator dzikiego połowu ryb... nie na wędkę.
Wiesława Kowalewska
2024-11-21 11:35:56
Wydaję mi się, że,,ślizganie,, będzie frajdą dla dzieciaków w tak nie zapomnianej do końca ich życia atmosferze świąt.Oczywiście miasto musi odpowiednio lodowisko udekorować.
Warchol
2024-11-20 13:46:48
Ciekawe , co powiecie , gdy za kilka lat subwencje ekologiczne traktowane obecnie jako \"marchewka\" zostaną obcięte ,lub wycofane z uwagi na biedę budżetową.?
Andrzej
2024-11-20 10:35:58
Mam pewną wątpliwość. Otóż jak dotrzymują słowa politycy wszystkich opcji już wiemy. Czy ktoś bierze pod uwagę fakt ,że przy obecnej mizerii Budżetu, a przyszłość może być jeszcze czarniejsza , subwencja ekologiczna zostanie okrojona lub zlikwidowana.? A Park zostanie ,ze wszystkimi tego konsekwencjami. Następni politycy powiedzą: Sorry- to nie ja obiecywałem. Sam jestem leśnikiem i leży mi na sercu ochrona przyrody, ale jestem przeciwny , aby ludzie z Warszawy z 7-go piętra w bloku \"urządzali\" życie tubylcom -czasem wbrew ich woli. Podejście obecnego kierownictwa Ministerstwa Klimatu nie wskazuje na analizę przyszłych skutków swoich planów. Przepraszam za porównanie ,ale najbardziej mi się to kojarzy z \"Rewolucją kulturalną \"w Chinach. Co z tego wyszło ,ludzie interesujący się historią i polityką wiedzą. Pozdrawiam.
Andrzej
2024-11-20 10:26:15