Reklama
Reklama
Wreszcie wylądowały. Bociany oczywiście, nieodłączne zwiastuny prawdziwej wiosny, bo kalendarzowa już nastała. Znowu zrobiło się jakoś tak swojsko i polsko, wszak co trzeci bocian żyjący na świecie urodził się podobno w naszym kraju. Niech i w tym roku wyklują się nowe zastępy tych majestatycznych ptaków, które klekoczą w naszym ojczystym języku.
W tym roku w sposób szczególny wyczekiwałem przylotu bocianów, bo oboje z żoną czekamy na narodziny naszej kolejnej wnuczki, które tuż-tuż. Z nadzieją, że wreszcie kolejne, nadlatujące boćki przyniosą ją nam w końcu – jak uczymy małe dzieciaki z naiwną nadzieją, że uwierzą w tę wersję odpowiedzi na pytanie: skąd biorą się dzieci? Wersja z kapustą jest bowiem szyta jeszcze grubszymi nićmi. Boćki natomiast odlecą od nas pod koniec sierpnia, ale nie mówmy teraz o jesieni. Cieszmy się nadchodzącą wiosną.
Po niebie latają jednak również wielkie latające maszyny stworzone przez człowieka. Na każdym lotnisku na świecie mamy więc do czynienia z przylotami i odlotami samolotów.
Chodzi tylko o to, by ten ruch powietrzny odbywał się bez zakłóceń i był bezpieczny dla wszystkich. Kiedy myślę o kontrolerach ruchu lotniczego, ludziach o nerwach ze stali i bardzo kompetentnych, mam pełny podziw dla nich. Bo nigdy ich nie widzimy jako pasażerowie, a oni na wieżach kontroli lotów czuwają nad bezpieczeństwem tak wielu istnień ludzkich. Chwała im wszystkim za to. Życzymy im powodzenia i oby nigdy w czasie ich służby nie wydarzyło się coś złego. Liczba startów i lądowań musi się zgadzać.
Może ktoś z moich Czytelników zastanawia się w tym momencie i w duchu zadaje mi pytanie: drogi pastorze, ale do czego zmierzasz tym razem? Przecież nie masz pojęcia o biznesie lotniczym, a realia podróżowania samolotami znasz jedynie z pozycji pasażera. Co więc chcesz mi powiedzieć tym razem, a co łączyłoby się z twoimi duchowymi zainteresowaniami? Dobre pytanie.
Reklama
Oczywiście, że w Piśmie Świętym nie znajdziemy żadnych fragmentów o lataniu samolotami ani o lotniskach, bo wtedy, jak wiadomo, takowych nie było.
Czytamy raczej o statkach i podróżach morskich oraz portach, do których te statki zawijały, wszak w tamtych czasach był to najszybszy dostępny środek lokomocji. Jeśli już jest w Biblii mowa o lataniu, to chodzi raczej o ptaki, od których możemy się wiele nauczyć. Takie wątki można zresztą znaleźć w nauczaniu proroków czy też samego Pana Jezusa.
Mnie jednak wątek „lotniskowy”, który poruszyłem w dzisiejszym felietonie, kojarzy się z jednym fragmentem z Księgi Psalmów, gdzie czytamy ważne słowa: „Nasze życie rozciąga się na lat siedemdziesiąt, a jeżeli starczy sił, to na lat osiemdziesiąt (…). Błyskawicznie przemijają, a my – odlatujemy” (Psalm 90,10).
Tak to już jest. Każdy z nas pojawił się na tym świecie pewnego dnia. To był nasz „przylot”. Zjawiliśmy się na tym padole jak świeżo wyklute bociany. To był początek naszego ziemskiego życia. A teraz nie wiemy, jak długo jeszcze „polatamy” po tym świecie, jak długo postoimy na naszych „życiowych lotniskach”, ale pewnego dni przyjdzie nam odpalić silniki i ostatecznie odlecieć. Tylko dokąd polecimy? I czy chcielibyśmy tam polecieć?
Reklama
Ostatnimi czasy, w kontekście naszych turystycznych podróży odbywanych samolotami, używa się słowa „destynacja”, którego nie lubię, a terminem tym określa się punkt docelowy naszej podróży, bo czasem latamy z przesiadkami. Jest to spolszczenie angielskiego słowa „destination” pokrewnego słowu „destiny”, które można przetłumaczyć jako przeznaczenie. Jeśli więc przyjdzie nam pomyśleć o naszym ostatnim „życiowym locie”, to nieodparcie musimy odpowiedzieć sobie na pytanie: co jest naszym ostatecznym przeznaczeniem? Nicość czy wieczność? A jeśli wieczność, to gdzie chcielibyśmy ją spędzać?
Ta biblijna metafora mówiąca o naszym przyszłym rozstaniu z życiem jako o naszym odlocie z tej ziemi, jest godna głębszego zastanowienia. Bo co jakiś czas żegnamy kogoś: albo znanego, albo bliskiego nam. Oni już odlecieli. I my pewnego dnia też odlecimy. Tylko dokąd? Ja wiem, dokąd. Chcesz wiedzieć? Przeczytaj dwa ostatnie rozdziały Księgi Objawienia albo Apokalipsy. Chciałbym kiedyś spotkać się tam z Wami – drodzy Czytelnicy!
Andrzej Seweryn
andrzej.seweryn@gmail.com
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Ciągłe istnienie urzędów pracy można tłumaczyć jedynie tym, że zatrudniają osoby, które nigdzie indziej nie znalazłyby pracy. W ten sposób przyczyniają się do spadku bezrobocia. Fotoszop na zdjęciu tej pani jest zadziwi niejednego grafika.
Jego Eminencja
2025-08-20 11:07:05
Najbardziej miastem tego potrzebuje ? Przecież to jakiś żart żałosny żart!!! W mieście nie ma pracy ,nie ma zakładów młodzi uciekają ,a my róbmy sobie parki niedługo nie będzie dla kogo tych parków robić młodzi wyjadą starzy poumierają brawo burmistrz !!!
Mściciel
2025-08-20 09:46:47
Najważniejsze to by wymienić te okropne lawki
Romek
2025-08-20 05:16:06
To może ktoś pomyśli, aby ścieżkę rowerową na Małej Bieli połączyć ze ścieżką przy ul. Piłsudskiego i z parkiem nad Małym Domowym, bo w tej chwili jest ścieżką z nikąd do nikąd.
Jans
2025-08-19 22:09:53
Sądziłem ze będą fotki Malej bieli a tu jacyś ludzie się lansują. a gdzie jest Stashka?
j23
2025-08-19 15:39:10
Pumputrack kiedyś był i się przyda się najbardziej
Tomek szukiec Fvrial
2025-08-19 14:56:00
Jak chcecie wprowadzić Orzyny do Europy, to zróbcie też drogę pieszo-rowerową. Najlepiej połączcie ją z drogą po kolei.
Mieszkaniec
2025-08-19 14:47:51
Wszyscy pochodzą z naszego województwa, natomiast kierowca Volkswagena miał dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.
kozaostra
2025-08-19 13:57:25
Nie ma to jak postawić radiowóz za krzakami i mierzyć prędkość, co jest niezgodne z prawem, gdyż właściwe to radiowóz powinien być widoczny. No ale czego można się spodziewać po ludziach, bez matury...
Krzysztof M.
2025-08-19 06:33:59
Wywiezione z dziupli samochodowej w pobliżu. Plastikowe różne części samochodów osobowych leżą w różnych miejscach tej i sąsiedniej gminy.
2025-08-18 11:52:37