Belfer, trener, matka? Joanna Szczepanek (zdjęcia)

Zorganizowała pani dla swoich uczniów wycieczkę, nazywa ją pani hybrydową. O co chodzi z tą hybrydą?

To taka wycieczka, podczas której w jedną stronę jedziemy jednym środkiem lokomocji, a z powrotem drugim. I tak do Krakowa z moimi dziećmi pojechaliśmy pociągiem, a wróciliśmy samolotem.

Skąd taki pomysł?

Podczas jednego z wyjazdów w okolice lotniska w Szymanach dzieci widziały lądujący samolot. Zapytałam: kto leciał w ogóle samolotem? Mam 17. dzieci i tylko dwoje z nich było w powietrzu, wie jak wygląda start, lot i lądowanie statkiem powietrznym. Zna procedury, jakie są na pokładzie, wie, jak taka nowoczesna i szybka podróż wygląda. No i w ogóle jak to jest być na lotnisku i z niego korzystać. Postanowiłam to zmienić. Najpierw był pomysł, by lecieć do Krakowa w obie strony, ale bilet kosztuje podwójnie. Stąd zmiana planów na pociąg. I tak wyszła nam wycieczka hybrydowa.

.

Mówi pani o uczniach „moje dzieci”…

Bo są moje. Mam już 52 lata. Uczę dzieci, których rodziców uczyłam. Sama też czekam na wnuki.

Czyli prawdziwe dzieci, takie już naprawdę swoje, pani jednak ma...

Zięcia i córkę. Może jeszcze koty, które ze mną mieszkają, bo uwielbiam koty muszę się przyznać.

Jak Joanna Szczepanek została nauczycielką?

To był zupełny przypadek. Byłam w trakcie studiów na ART na wydziale rolnym, bo marzeniem moich rodziców, którzy pochodzą z Gdańska i są rolnikami było to, bym kontynuowała ich pasję i pracę w gospodarstwie. Na trzecim roku studiów przypadkiem odnowiła się moja znajomość i sympatia do mężczyzny, którego poznałam w podstawówce. Tak, mówię o moim mężu, który jest nauczycielem i w ogóle pochodzi z rodziny nauczycielskiej. Bardzo mnie to urzekło. I tak zrobiłam specjalizację pedagogiczną, a pierwszą pracę podjęłam w Lesinach Wielkich w tamtejszej szkole. Uczyłam dzieci biologii, chemii i geografii

Reklama

A potem szkoła w Wielbarku?

Tak. Przeniesiono mnie tu, kiedy rozwiązywano szkołę w Lesinach.

Czego pani teraz uczy? Nadal przedmiotów przyrodniczych?

Ależ skąd. Kilka lat temu spełniłam jedno ze swoich marzeń i ukończyłam filologię angielską. Uczę ten język.

Widać lubi pani zmiany…

O tak. Lubię robić coś nowego, nie lubię nudy, a że z natury jestem człowiekiem raczej ruchliwym, to działam. Dlatego np. przed pandemią zorganizowałam moim dzieciom wycieczkę do Londynu. Wyszła super. W następnym roku planowałam zabrać je do Paryża. Niestety, nie pojechaliśmy bo covid nas zatrzymał.

Pani pomysłem jest więc uczenie dzieci poprzez podróżowanie.

To najlepszy sposób. Dzieciom trzeba po prostu pokazać świat. Żeby mogły go dotknąć, by wiedziały czym jest technologia, postęp. Jak żyją inni ludzie. Dla mnie najważniejsze było poznanie przez nie nowoczesnych środków komunikacji. Patrzenie jak bardzo były zafascynowane podczas wycieczki do Krakowa w tę i z powrotem to coś bezcennego. Wiele dzieci nie ma na co dzień takich możliwości. Staram się im je stworzyć. Dwa lata zdalnej pracy językowca też mnie ukierunkowało w szukaniu nowoczesnych metod komunikacji. Nie zdawałam sobie sprawy jak świetne narzędzia mają trenerzy, tzw. coauch’e, którzy prowadzą zajęcia mentalne i treningi personalne. Staram się korzystać z tego w pracy z dziećmi i coraz częściej denerwuje mnie, że doba jest za krótka.

Lubi pani swoją pracę?

Bardzo, choć czasami jestem naprawdę bardzo zmęczona. Trochę chyba jestem pracoholikiem i czasami przesadzam. W moim biurze, jak na nie teraz patrzę, jest po prostu tragedia. Gdy wychodzę do pracy rano, to mnie wieczorem wyrzuca, a z wiekiem doba jest za krótka.

Reklama

Pójdzie pani na emeryturę?

Ustawowo po 60. Chyba że mnie ktoś bardzo zdenerwuje.

Co najbardziej denerwuje Joannę Szczepanek w szkole?

Podstawa programowa. Ona jest taka, jaka ja byłam zaraz po studiach. Za dużo chciałam przekazać w zbyt krótkim czasie. Nie tak powinno być. Szkoła powinna się skupić na tym, by uczyć dzieci życia, pokazywać i uczyć świata. Szkoła powinna się zmieniać, tak jak ten świat wokół się zmienia. Upychanie nauczania w sztuczny program i wałkowanie go latami w oparciu o te same przestarzałe metody jest złe.

Czy poza uczeniem w szkole i organizowaniem wycieczek ma pani jeszcze na coś czas?

Sadzę z dziećmi przy szkole drzewka, krzewy. Udało nam się zorganizować stojaki na rowery. Ciągle coś. Niektórzy pytają mnie, po co to wszystko robię.

To i ja zapytam: po co?

Tak po ludzku, żeby coś po mnie zostało namacalnego. Marzę, by powstał ogród przy szkole. Są tam ogromne drzewa. Żeby szkoła to nie było tylko nauczanie z programu. Obecnie dzieci potrzebują innych bodźców, bo nauka dzisiaj jest dla nich nudna.

Chce pani zmienić świat na lepszy…

Oczywiście chciałabym, żeby ten świat był lepszy niż jest. Tego też chcą moje dzieci. I wiem, że na to zasługują. Dlatego działam.

.