Kiedy pasję i wiedzę połączymy w jedno to otrzymamy Karolinę Remuszko, która zamieniła bezpieczny etat na własną firmę. Warszawianka z urodzenia, Wielbark wybrała na swoje miejsce do życia, bo na mapie otaczały go lasy. Tego, co robi, nie zamieniłaby na nic innego, chociaż nie ukrywa, że pojawił się moment zwątpienia. Jej uśmiech jest zaraźliwy, a sposób, w jaki mówi o przyrodzie sprawia, że człowiek od razu chce ruszyć do lasu.
Dziewczyna z Warszawy rzuciła wielkie miasto, by żyć w zgodzie z naturą… Tak mogłaby zacząć się ta historia. Jednak nie byłoby to uczciwe wobec jej bohaterki. Karolina Remuszko nie wpisuje się bowiem w żaden schemat.
Chociaż faktycznie na Mazury przeniosła się z Warszawy, to wybrała Wielbark, bo dał jej wiele możliwości realizowania pasji, którą jest kontakt z przyrodą. A wszystko zaczęło się od tego, że miała zostać weterynarzem.
- Od czwartej klasy podstawówki do czwartej klasy szkoły średniej realizowałam ten plan krok po kroku – opowiada. - Wybrałam odpowiedni profil – biologiczno-chemiczny, przygotowywałam się do składania papierów. Aż stwierdziłam, że jednak wolę ochronę środowiska, bo chciałam wiedzieć więcej o otaczającym mnie świecie. I takie studia zaczęłam.
Okazało się, że wiedzy, na której jej zależało, na ochronie środowiska było za mało.
- Dlatego zdecydowałam, że zacznę jeszcze studiować leśnictwo – mówi.
I to był najlepszy z możliwych wyborów, który pociągnął za sobą szereg zdarzeń, by doprowadzić ją do miejsca, w którym znajduje się dzisiaj.
- Po studiach moja druga połówka dostała propozycję pracy właśnie w Wielbarku. Usiedliśmy, spojrzeliśmy na mapę. Okazało się, że na niej miejscowość jest kropką otoczoną zielenią. Decyzja była prosta – wspomina. - Tak zdecydowaliśmy, gdzie chcemy osiąść.
Zamiana biurka na las
Karolina nie zakładała, że zostanie leśniczką, ale wraz z przeprowadzką na Mazury rozpoczęła staż w Nadleśnictwie Wielbark. Została tam na dłużej. Przez 15 lat nosiła zielony mundur.
- Zajmowałam się zagospodarowaniem lasu, edukacją i ochroną przyrody. Ta praca dawała mi wielką radość. Bo mogłam robić to, co mnie pasjonowało – wyjaśnia.
Kiedy dwa lata temu podejmowała decyzję o rozstaniu z lasami wielu znajomych pukało się w głowę.
- Najzwyczajniej myśleli, że zwariowałam zamieniając dobrze płatną, stabilną pracę na działalność gospodarczą – mówi. - Ja jednak poczułam, że czas coś zmienić. Bo czasu spędzanego w lesie było coraz mniej, za to siedzenia za biurkiem coraz więcej.
Utrata balansu i poczucia, że las to jest jej miejsce, zadecydowało. Kiedy składała wypowiedzenie nie czuła lęku.
- To był ten moment, w którym wiedziałam, że jeszcze mam czas by podjąć ryzyko. Dzisiaj nie żałuję – mówi.
W podjęciu decyzji wspierał ją mąż. Ta połówka, za sprawą, której znalazła się w Wielbarku. Wierzył w nią i jej możliwości. Tym samym dodając jej wiatru w żagle.
- Ja do końca nie wiedziałam, co będę robić. Wiedziałam, że chcę dla siebie stworzyć przestrzeń do pracy w zgodzie ze sobą – wyjaśnia. - Dałam sobie chwilę czasu, by znaleźć najlepszą drogę. I zdecydowałam, że założę swoją firmę.
Edukacja przekuta na biznes
Przedsięwzięcie, które chociaż trochę wywróciło jej życie do góry nogami, jest dzisiaj jej sposobem na życie. Tworzy działalność opartą na odkrywaniu przed innymi świata przyrody. Jej mały biznes ma wyjątkową nazwę.
- „Przez las”, bo z jednej strony zabieram ludzi na wyprawy przez las, a z drugiej dlatego, że to z jego powodu podjęłam taką decyzję – wyjaśnia pani Karolina. - Sama nazwa była efektem burzy mózgów, którą przeprowadziłam z przyjaciółmi i rodziną.
Od roku, już jako edukatorka leśna, pracuje z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi zabierając ich na niezapomniane wyprawy w głąb kniei.
- To ma być wielka przygoda, która jednocześnie jest lekcją o przyrodzie i szacunku do niej – opowiada.
Z Karoliną, oprócz wyprawy, można w lesie przenocować, wziąć udział w warsztatach wyprawić leśne urodziny czy zarezerwować niepowtarzalne szkolenie z zakresu edukacji przyrodniczej, leśnictwa i ochrony przyrody. Nie ma tu limitu wieku. Niezbędne jest za to pozytywne nastawienie.
- Często zdarza się, że rodzice, którzy biorą wraz z dziećmi udział w warsztatach, nie chcą wyjść z lasu. Dzięki temu widzę, że to, co robię, jest potrzebne i ważne – mówi. - Podobnie jest z dzieciakami. Zwłaszcza tymi, z którymi mam „Leśne Bandy” - cykliczne zajęcia dla szkół. Kiedy spotykam je na ulicy mówią do mamy „mamo, patrz, to pani od lasu”. I to jest super.
Na spotkaniach z Karoliną można zapoznać się z elementami survivalu, dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy o roślinach i zwierzętach. Znaleźć swoje własne składniki na leśną herbatę.
W tej drodze zdarzył się jeden moment, w którym przyszło zwątpienie. Gdy na początku działalności było sporo papierkowej roboty.
- Normalnie siedziałam przed komputerem całymi dniami, pisałam oferty, zajmowałam się tym całym marketingiem – opowiada. - I pomyślałam, że zmieniłam pracę po to, by być w tej przyrodzie, a nie przed komputerem. Na szczęście to było tylko chwilowe.
Rodzinne zauroczenie knieją
Prywatnie jest mamą 13-letniej Heleny, 11-letniej Zosi i 7-letniego Kazika. Jej dzieciaki, podobnie jak ona i mąż, kochają przyrodę. W lesie czują się niczym ryby w wodzie. Uczciwie przyznaje, że nie tęskni za etatem, ale brakuje jej ludzi, którzy byli dla niej źródłem inspiracji i odskocznią od rodzinnego szaleństwa. Z przekonaniem mówi, że to, co dzisiaj robi, mogłaby zamienić jedynie na to samo, tylko więcej.
- Nie wiem jak długo będę pracować jako edukatorka. Chciałabym rozwinąć moją firmę i w przyszłości stworzyć ekoagroturystykę z opcją różnych warsztatów – zdradza.
Jednak nie stawia sobie granic czasowych. Karolina skupia się na tym co jest tu i teraz. O przyszłości marzy tylko w jednym kontekście.
- Chciałabym, aby nasz świat został w dobrej formie dla moich dzieci i ich dzieci. Żebyśmy, jako ludzie, się o niego zatroszczyli – puentuje.
Panie autorze, widzę że nie umie Pan napisać felietonu bez wzmianki o pewnej prawicowej partii. No w tym felietonie to nawet o dwóch prawicowych partiach. Czas się zastanowić czy to nie jest jakaś forma obsesji...a odnośnie chciwości to jest Pan raczej zamożnym człowiekiem. Mam nadzieję że hojnie wspiera Pan potrzebujących. Tak odnośnie chciwości tylko pisze...
Kamil
2025-07-03 22:04:59
O! To znaczy, że jest tam nowa droga! Kilka la temu jechałem tamtą drogo Strach było jecjąć wyżej 40
Rak Szlachetny
2025-07-03 20:30:49
Taki wszechwiedzący Połukord a nie znał tak prostej i słusznej zasady jaką stosuje U M. Wstyd Panie Krzysztofie i to wielki.
senior
2025-07-03 18:55:26
Brawo! Popieram
Robert Częścik
2025-07-03 18:45:55
Bez dnia poświęconego Krzysztofowi Klenczonowi, który był dla mieszkańców Szczytna (i nie tylko) patronem Dni i Nocy Szczytna, to będzie tylko kulawa i mało znacząca imprezka. Dziękujemy panie Burmistrzu za zniszczenie tej jakże pięknej tradycji.
Polak
2025-07-03 18:13:21
Zobaczymy co z tego wyniknie. Dawniej kobity zajmowały się darciem pierza, przędzeniem, tkaniem. Od czasu segregacji odpadów też się segregacją najczęściej zajmują. Ludzie! Czy nie można tego jakoś normalnie ustawić?! Miasto o dość dużej powierzchni nie może ustanowić miejsc, gdzie można różnego typu odpady donieść!? Bo nie dowieźć. Co to PSZOK na Nowym Gizewie - kto bez samochodu tam dotrze?! Rynek - może i tak, ale nie każdy na ten rynek dotrze, bo albo nie ma jak, albo nie jest w stanie. Wobec ludzi z domów jednorodzinnych - dlaczego na osiedlach nie ma tzw. dzwonów. Dlaczego przez 2,3, albo i 4 tygodnie muszą trzymać odpady selektywne w jakichś - na własny koszt skombinowanych, pojemnikach, pomieszczeniach. To jeden wielki bałagan, który polega na tym, że ty społecznie (czyli za darmo) selekcjonujesz odpady, a firma, które je odbiera na tym fajnie zarabia. Więc - jak już coś - to polecam zająć się sposobem gromadzenia odpadów. Bo od Obywateli wymaga się odpowiedzialności za ekologię, ale w niczym się im nie ułatwia, aby tę odpowiedzialność mogli realizować.
Śmieszek
2025-07-03 13:26:15
Jak na razie to miasto nie radzi sobie ze zmianami które musiało wprowadzić po tym jak UE sobie wymyśliła segregację tekstylii to jest bomba czerwony krzyż zabiera swoje kontenery z osiedli dla potrzebujących bo ludzie nie mogli pozbyć się szmat bo albo PSZOK albo rynek co nie zadowoliło zajętych mieszkańców Szczytna.
Phi
2025-07-02 11:50:52
No jak żyć? Hołota nie słucha elyt!
Szczery demokrata
2025-07-02 06:23:58
Pani Aniu, to jak ludzkość bez tej \"medycyny opartej na dowodach\" żyli, gdy nie istniała jeszcze big pharma!?...aż dziw bierze, że wystarczały im rosnące w lasach, całkiem za darmo, ZIOŁA. W przyrodzie rośną leki na każdą znaną ludzkości chorobę, mało tego, jedynym skutkiem ubocznym stosowania tychże darmowych leków, jest zdrowie.
Polak
2025-07-01 12:42:54
Pani Karolino skoro ma pani partnera budowlanca dlaczego on nie stworzy pani warunków pani oraz dzieciom tylko liczy pani na komunalne mieszkanie jestescie młodzi wszystko przed wami Wy młodzi tylko liczycie na pomoc państwa
zły
2025-07-01 07:37:53