Reklama
Reklama
Po raz pierwszy Werner Koepke przyjechał do naszego miasta 8 listopada 1993 roku.
- Gdy pojawił się po raz drugi nauczycielka z ZS nr 2 wysłała uczennicę do mojej małżonki i poprosiła, żebym pomógł jak tłumacz i tak zostało – wspomina Ryszard Łopatka, który przez te lata serdecznie zaprzyjaźnił się z Wernerem.
On sam zaś opowiada:
- Pewnego razu przyszła do mnie moja znajoma dr Kühne, która urodziła się i wychowywała przed wojną w Szczytnie. W 1955 roku wyjechała wraz z rodziną na stałe do Niemiec. Na wieść o tym, że będę organizował pomoc humanitarną dla jeszcze bliżej nieokreślonego miasta w Polsce, zwróciła się do mnie tymi słowami: „Jeśli chcecie komuś w Polsce pomóc, to jedźcie do Szczytna, pięknego miasta na Mazurach”. No i tak się zaczęło.
Po raz pierwszy do Szczytna Werner Koepke przyjechał wspólnie z niemieckim Czerwonym Krzyżem. – Przyjechaliśmy dwoma samochodami osobowymi, do których podczepiliśmy dość duże przyczepki, które były wyładowane darami dla szczycieńskiego szpitala i domu dziecka. Początek lat dziewięćdziesiątych w naszym kraju, to czas przemian nie tylko ustrojowych, ale i gospodarczych. Werner widząc potrzeby, doszedł do wniosku, że nadal trzeba pomagać i sam zorganizował kolejny wyjazd z pomocą dla szpitala. Werner jest dumny, że w pewnej części jest związany z regionem mazurskim. Jego rodzina posiadała duży dom i gospodarstwo w dzisiejszym Stębarku i nosiła nazwisko Konopatzki, natomiast on sam urodził się w 1955 roku w Niemczech.
Reklama
Pewnego razu będąc w Szczytnie i przebywając w jednym ze szczycieńskich hoteli, zobaczyłem zdjęcie Wernera – opowiada również były mieszkaniec Szczytna Mariusz Moskwiak, który w 1981 roku wyjechał z rodziną na stałe do Niemiec. – W 2012 roku spotkałem się z nim i zapytałem czy to wszystko robi sam? Usłyszałem twierdzącą odpowiedź i wtedy już bez ogródek zadałem mu kolejne pytanie. A jak z tobą coś się stanie, to kto będzie to prowadził? Przecież szkoda zostawić taki fantastyczny projekt, który ma na celu niesienie pomocy humanitarnej innym osobom.
Mariusz Moskwiak zaproponował Wernerowi założenie stowarzyszenia, do którego wciągnął swoich znajomych. – Jeden z moich znajomych jest notariuszem, który pomógł nam ze strony formalno-prawnej i zarejestrowaliśmy stowarzyszenie. Niedługo po tym i on sam do nas również się przyłączył.
A w jaki sposób grupa pozyskuje pomoc w Niemczech? Werner otwarcie mówi, że pomagają mu w tym dość liczne kontakty, których ten ma sporo, m.in. wśród znajomych i szefów dużych firm oraz marketów, a nawet i szefa firmy, w której są produkowane słodycze. Ponadto daje ogłoszenia w lokalnej gazecie wydawanej w rodzinnym mieście Leiferde o organizowaniu pomocy humanitarnej dla Szczytna.
Na stronie, którą prowadzi stowarzyszenie www.masurenhilfe.org możemy przeczytać napisane poprawną polszczyzną ogłoszenie: „…szczególna pomoc jest konieczna dla domu opieki dla osób starszych, ponieważ mieszkają tam seniorzy z ogólnej liczby 186 podopiecznych otrzymujący nie więcej jak 200 EUR miesięcznie emerytury lub renty”. No i zgłaszają się darczyńcy, oferujący swą pomoc.
Reklama
Dzięki temu w ubiegłym tygodniu Werner wraz ze swoją grupą przywiózł m.in. 90 szafek, które przekazał domom dziecka w Szczytnie i Pasymiu oraz szczycieńskiemu DPS-owi, natomiast szpitalowi powiatowemu przekazał urządzenia medyczne, rolatory i wózki inwalidzkie, ponadto przywiózł około 100 kartonów odzieży, która została rozdzielona pomiędzy PCK, DPS i wymienione wcześniej domy dziecka.
Zaprzyjaźniony z Wernerem piekarz Thorsten Acke z Ahnsen na wieść o organizowaniu przez niego kolejnej wyprawy humanitarnej do Szczytna, upiekł 50 bochenków chleba dla domu dziecka.
Werner Koepke za swoje zasługi dwa lata temu został odznaczony przez Prezydenta RP Złotym Krzyżem Zasługi. Oprócz tego był również kilkakrotnie uhonorowany przez PCK oraz władze samorządowe, które wyróżniły go statuetką Juranda. Z dumą dysponuje wizytówkami, na których, nad imieniem i nazwiskiem góruje napis: Honorowy Obywatel Miasta Szczytno. Jednak największą nagrodą, jak twierdzi, jest uśmiech osób, którym może pomóc.
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
No tak, wicestarosta zajmuje się drobiazgami. Wstyd dla tych radnych którzy go wybrali na to stanowisko.
kozaostra.
2025-04-29 12:22:59
Kamilku kochany, coś niesmacznego na śniadanie? Źle w życiu wiecznym malkontentom, uśmiechnij się, dobrze?
Marlena
2025-04-29 09:30:32
Nowe ulubione miejsce mieszkańców? Tak, że Złodziejowa będą tam chodzić i odpoczywać...
Kamil
2025-04-29 08:03:36
Panowie spuście z tonu Jake 600 uczestników komuna wróciła zagonili wszystkich uczniów z całej gminy.istni towarzysze z PRl wstydu !!!! Na pewno komentarz nie zostanie opublikowany bo tygodnik to tuba propagandowa
Marek
2025-04-27 22:03:33
Trzeba było przeszukać samochód!
2025-04-27 10:48:23
Poznałem Roberta za czasów, kiedy jeszcze woził panny skuterem Simson. Fajny spokojny chłopak. Oczytany, zatem zawsze był temat do rozmowy. Nawet gdy był krótka i spontaniczna. Nigdy się nie wywyższał. W rozmowach nie czułeś, iż człowiek, z którym rozmawiasz, ma lepiej sytuowanych rodziców. To bardzo rzadka, by nie powiedzieć wymierająca zaleta osobowości. W trakcie mszy leciały łzy. Nawet tym, którzy nie mogli znać Roberta. Tak jak łapał za serce w rozmowie, tak i teraz z góry. Jeszcze raz w imieniu moim oraz moich znajomych, którzy Roberta poznali, przesyłamy rodzicom szczere kondolencje. Siły i spokoju ducha.
TOMASZZ
2025-04-27 09:41:32
Ostatnio same awantury między braćmi. Swoją drogą poziom społeczeństwa zaczyna szorować po dnie...
Jan
2025-04-26 10:49:34
Tytuł wskazuje,żeby sąsiadka podzieliła się. Najlepiej z nierobami.
Miliarder w duchu,nie w portelu.
2025-04-26 10:00:46
A z synalka też Pan radny jest dumny? Nic tylko pogratulować takiego dziecka.
87
2025-04-25 19:17:59
Brawa dla Kamila! Takie zachowanie powinno być wzorem dla każdego!
Frugo
2025-04-25 19:00:27